این شاسی بلند های دوست داشتنی

از دیر باز سوال علم بهتر است یا ثروت ، مطرح بوده است ،

و در زمانی نه چندان دور جز جواب علم جواب دیگری در ذهن تداعی نمی شد وحتی تصور اینکه کسی بگوید ثروت، در فهم ها نمی گنجید . اما این روز ها نه تنها این سوال به سوالی طنز تبدیل گشته است ؛بلکه اکثر قریب به اتفاق جواب می گویند ؛ ثروت. و متاسفانه اکثریت این اکثریت را جوانان تشکیل می دهند.

به کجا کشانده اند ما را؟ و ما چه شتابان به سوی نا کجا آباد درحرکتیم! ارزش هایمان را بی ارزش کرده اند و بی ارزش هایمان را ارزش.

زمانی نه چندان دور آرزوی پدر و مادر ها این بود که فرزندانشان به سمت علم گرایش داشته باشند و اگر می دیدند که آن ها زمینه علم آموزی دارند دوست داشتند زمین و آسمان را به پایشان بریزند.

چه شد که این فرهنگ والا تغییر پیدا کرد؟

آرام آرام این تـئوری را به خوردمان دادند ، که آسایش مهمترین اصل در زندگی است و آسایش به دست نمی آید جز با ثروت ؛غافل  از اینکه آسایش آرامش نمی آورد.ثروت اندوزی ارزش شد و علم آموزی بی ارزش.اگر گاه گاهی به علم ارزش داده شد به خاطر این بود که در خدمت ثروت اندوزی باشد .و این شد که این سوال وجواب ها را به وفور می شنویم:

_در چه رشته ای می خواهی درس بخوانی؟

_درس! نه بابا درس به درد نمی خورد . پول در کار آزاد است. و یا

_در چه رشته ی علمی می خواهی ادامه تحصیل بدهی؟

_مثلا فلان رشته .

_به درآمدش فکر کرده ای؟بازار کارش خوب است؟ فردا پشیمان نشوی؟

جالب اینجاست که بزرگتر ها در قالب نصیحت هم جوانان را به سمت ثروت اندوزی و نه علم ،راهنمایی می کنند و فقط کسب علم را وسیله ای کم ارزش برای به دست آوردن پول می انگارند.غافل از آنکه اینگونه علوم مانندمال هستند که تنها در زندگی دنیا به درد می خورد و با فنای دنیا فانی می گردد(المیزان ج 17 ص 370)

هدف های زندگی فراموش شده است. فراموش کرده ایم که دنیا مزرعه آخرت است.فراموش کرده ایم که در فصل کاشت،آسایش وجود ندارد؛ همه تلاش است و فعالیت،فکر است و دانایی.نه فقط خمودگی و ثروت اندوزی.

باید باور های خودمان را درست کنیم تا فرزندانمان درست فکر کنند و برای علم ارزش قائل شوند . تا زمانیکه برای خودمان تجملات و ثروت حرف اول را می زند نمی توانیم انتظار داشته باشیم  فرزندانمان به دنبال کسب علم و معرفت باشند.

پیامبر عظیم الشان مان می فرمایند:  زندگی جز برای دو کس فایده ندارد؛عالمی که از او پیروی گردد و دانش طلبی که به سخن دانشمندی گوش دهد.

آیا به راستی در جامعه اسلامی امروزی ایران چنین اندیشه می شود؟ آیا تفکر ما و فرزندانمان به معنای واقعی اسلامی است ،یا اینکه تنها اسما و رسما مسلمان شناسنامه ای هستیم.

امام صادق علیه السلام در تفسیر ایه نهم سوره زمر می فرمایند: کسانیکه میدانند ما هستیم و کسانیکه نمی دانند دشمنان ما هستند وشیعیان ما خردمندان هستند.

آیا فرزندان ایران که معتقد به شیعه جعفری می باشند، در صدد رسیدن به مقام والای خردمندی هستند،و یا در کوچه پس کوچه های جهل لهو لعب به دنبال موبایل و اینترنت و ماهواره در بی خبری،سر خوش و بی خیال،  روزگار می گذرانند.

روزگاری نه چندان دور دین را باشعار دین افیون توده هاست از دست ما گرفتند ، بر خلاف آنکه مهمترین دعوت انبیا، دعوت به سوی علم و دانش بوده و هست که بیگانگی خود را با جهل در همه جا اعلام کرده اند . علاوه بر آیات قرآن که از هر فرصتی برای بیان این حقیقت استفاده می کند ، در روایات نیز تعبیراتی دیده می شود  که والا تراز آن در اهمیت علم تصور نمی شود.

پس چه خوب است که با قدرت تمام به اصل خویش برگردیم  وبا تمسک به آیات و روایات  ارزش دانایی را دوباره زنده کنیم.